เสียงซ่อนผี - Noise (2024)

เคยมั้ยครับที่การดูหนังผีในโรงมืดๆ ซึ่งมีคนดูอยู่เพียง 3-4 คน
ทำให้อดระแวงไม่ได้ว่าอีกสองชีวิตที่นั่งอยู่ชั้นบนข้างหลังนั้นใช่คนจริง ๆ หรือเปล่า?
ประสบการณ์นี้คือจุดเริ่มต้นของผมกับการดู ‘เสียงซ่อนผี (Noise)’
และมันกลับกลายเป็นว่าความรู้สึกหวาดระแวงในโรงหนัง คือภาพสะท้อนธีมหลักของหนังเรื่องนี้ด้วย

จูยองพี่สาวที่น้องสาวหายตัวไปอย่างลึกลับ (จูยองรับบทโดย อีซอนบิน ที่แสดงได้ดีมาก สวยมาก) เธอเป็นคนที่มีความบกพร่องทางการได้ยิน  ตรงนี้ผมว่าฉลาดมากๆ ที่หนังใช้ประเด็นเรื่องเสียงมาขับความน่ากลัวแต่กลับใช้ตัวเอกที่มีความบกพร่องทางการได้ยินมาเป็นตัวดำเนินเรื่องหลัก และเทคโนโลยีช่วยฟังต่างๆ ถูกนำมาใช้เล่าเรื่องแบบฉลาดมาก

ขณะที่จูยองและตัวละครต่าง ๆ กำลังถูกเสียงรบกวนหลอกหลอนในหนัง  พวกเราคนเมืองก็คงมีประสบการณ์คล้ายๆ กัน ผมใช้เวลาประมาณ 4-5 วันต่อสัปดาห์อาศัยในคอนโดกลางเมือง  และอีก 2-3 วันกลับบ้านชานเมือง ผมจึงต่อติดได้ทันทีกับฉากในหนังที่ใช้อพาร์ทเมนต์ในเมืองเป็นหลัก  เรื่องของเสียงรบกวนจากห้องอื่น รวมถึงการที่เราต้องอยู่แบบระมัดระวังไม่ใช้เสียงดังเกินไปซึ่งอาจจะไปรบกวนคนอื่น 

หนังเล่าเรื่องประเด็นคนเมืองที่อาศัยอยู่ติดกันแต่ก็ไม่ได้ใยดีกัน สะท้อนภาพตรงนี้ได้ดีมาก เพื่อนบ้านตั้งหลายคนหายไปกลับไม่มีใครใส่ใจเลยสักนิด  เสียงรบกวนต่าง ๆ ไม่มีใครเคยคิดว่ามันอาจจะเป็นเสียงขอความช่วยเหลือจากใครสักคน  หนังเรื่องนี้เอามาใช้เป็นความน่ากลัวได้ดีมาก

“เสียงดังจะตายอยู่แล้ว ทนอยู่ไม่ได้แล้ว อยากจะฆ่ามัน”

ดูจบแล้วก็มีคำถามว่าต้นตอของปัญหาทั้งหมดคือ ‘เสียงรบกวน’ จริงๆ หรือ? บางทีอาจเป็นเพราะ

ที่นี่เราต่างได้ยินเสียง - รบกวน - ของกันและกัน
แต่เราไม่เคยได้ยิน - เสียง - ของกันและกันเลย