Glimpse

พระนันทะ ผู้จำใจบวชในวันที่กำลังจะเข้าพิธีสมรส ยังคงมีจิตใจผูกพันอยู่กับเจ้าหญิงชนบทกัลยาณี สตรีที่ได้ชื่อว่างดงามที่สุดในแคว้น พระพุทธเจ้าทรงเล็งเห็นถึงความทุกข์ของท่าน จึงทรงใช้อุบายพาเหาะขึ้นไปบนสวรรค์ ระหว่างทางได้ทรงชี้ให้ดูนางลิงที่ถูกไฟไหม้จนน่าเกลียดน่ากลัว เมื่อถึงสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ พระนันทะก็ได้พบกับเหล่านางฟ้าผู้งดงามเกินกว่ามนุษย์จะจินตนาการได้ พระพุทธองค์จึงตรัสถามเปรียบเทียบความงามของทั้งสาม ทำให้พระนันทะตระหนักได้ว่าความงามของเจ้าหญิงที่เคยยึดติดนั้นเทียบไม่ได้เลยกับนางฟ้า และดูไม่ต่างจากนางลิงน่าเกลียดเมื่อนำมาเปรียบกัน ด้วยแรงปรารถนาในความงามที่สูงกว่า ท่านจึงกลับมาตั้งใจบำเพ็ญเพียรเพื่อหวังจะได้ครอบครองเหล่านางฟ้า แต่ในที่สุด การปฏิบัตินั้นเองก็ได้ขัดเกลาจิตใจของท่าน จนเห็นแจ้งถึงความไม่เที่ยงของรูปกายและความงามทั้งปวง ทำให้ท่านละซึ่งความปรารถนาทางโลกและบรรลุเป็นพระอรหันต์ในที่สุด

— เรื่องราวครั้งพุทธกาล

Glimpse

ไฟห้องหรี่ลงตามเวลา เธอถอดหน้ากาก ลูบรอยสายรัดที่แก้ม กลิ่นไอโซโพรพิลยังติดปลายนิ้ว ทั้งวันเธอเรียงสัดส่วนให้ใบหน้าคนอื่น สันจมูกต้องไม่หัก แสงเงาต้องเข้าคู่ เปลือกตาต้องรับกับโหนกคิ้ว พอปิดประตูห้อง เธอจัดโต๊ะให้ขอบตรงกับเส้นพรม ปรับกรอบรูปให้ตั้งฉาก ยกกาต้มน้ำ ชั่งเมล็ดกาแฟจนตัวเลขหยุดที่ 18.0 กรัม ในห้องผ่าตัดเธอคือผู้บัญชาการความเป็นไป แต่ในชีวิตส่วนตัว เธอคือทาสของความเป็นไปได้ที่ไม่สิ้นสุด

“ลองใช้ ‘Glimpse’ ดูสิ” เพื่อนสนิทแนะนำ “เห็นโปรไฟล์ครั้งเดียว ต้องตัดสินใจตอนนั้น แค่นั้นจริงๆ” เธอเพียงยิ้มบาง ๆ มันขัดกับวิธีคิดของเธอโดยสิ้นเชิง

คืนนั้น เธอโหลดแอป หน้าจอเรียบเหมือนพื้นที่ว่าง มีเพียงปุ่มเดียว ‘เริ่ม’ ใต้ปุ่มเขียนจาง ๆ ว่า “หนึ่งโปรไฟล์/ครั้ง | เวลาพิจารณา 42 วินาที | กดข้ามได้ | หมดเวลาแล้วหาย | ไม่มีปุ่มย้อน | จับคู่ได้เพียงหนึ่งครั้งต่อหนึ่งเดือน”

จับคู่ได้เพียงหนึ่งครั้งต่อหนึ่งเดือน

เธอแตะ ‘เริ่ม’ ตั้งชื่อโปรไฟล์ของตัวเองว่า ‘M1r4ge’ แล้วล็อกอิน

โปรไฟล์แรก สถาปนิกปีนเขา แววตาคม เสื้อกันลมสีซีด ข้อความสั้น “ว่างเมื่อไหร่จะไปดูพระอาทิตย์ขึ้น” เธอจ้องภาพ ชีพจรนิ่ง แล้วจอก็เลื่อนถัดไป

โปรไฟล์ที่สอง นักดนตรี รอยยิ้มอบอุ่น เธอแตะ “ข้าม”

สาม เชฟหนุ่มไฟแรง เธอ “ข้าม” ก่อนอ่านจบ

สี่ นักเขียน มือเปื้อนหมึก เธอปล่อยให้เสี้ยววินาทีไหลผ่าน แล้ว “ข้าม”

ทุกครั้งปลายนิ้วถาม หรือคนถัดไป?

แล้ว ‘Kairos’ ก็ปรากฏ ช่างภาพทิวทัศน์ ภูเขาในยามเมฆต่ำ เสียงน้ำในร่องหินเหมือนจะซ่าจากหน้าจอ คำบรรยายสั้น ฉลาดและขำพอดี แววตาใจดีจนน่าประหลาด มุมขวาบนเริ่มนับ 42…41…40… เส้นประของสัดส่วนทองคำปรากฏวาบขึ้นในหัว สัดส่วนใบหน้าเกือบเท่าคู่มือ เธอสลัดภาพนั้นทิ้งราวปัดฝุ่น นิ้วเลื่อนไปใกล้ปุ่ม “จับคู่”

ชั่วพริบตา นิสัยเดิมแทรก ดีเกินไปหรือเปล่า? มีอะไรซ่อนอยู่ไหม? 03…02… นิ้วหยุดหนึ่งจังหวะ 01…00 จอเลื่อนไปโปรไฟล์ถัดแล้ว

เธอนั่งนิ่ง โทรศัพท์เงียบ ไม่มีปุ่มย้อน ไม่มีประวัติให้ค้น เธอแตะหน้าจอซ้ำ ๆ เหมือนคลำรอยเย็บ ทุกครั้งได้เพียงพื้นขาว และเสียงหัวใจตัวเอง มือของเธอร่างภาพสัดส่วนที่ถูกใจนั้นเก็บไว้ในสมุดโน้ต

วันต่อ ๆ มา ความเงียบของ Kairos ย้ายมาอยู่ตามทางเดิน เธอเห็นโปสเตอร์ภูเขาในรถไฟฟ้าแล้วมองหาเครดิตมุมภาพ ได้ยินเสียงชัตเตอร์ของใครบางคนก็เผลอหันหา แต่ในห้องผ่าตัด มือเธอกลับมั่นคงกว่าเดิม เวลาที่จำกัดทำให้มีดแม่นยำขึ้น แปลกดี แอปที่ไม่ให้ย้อนกลับ สอนให้เธออยู่กับวินาทีปัจจุบัน

เธอยังคงเปิด Glimpse เล่นบ้างเมื่อมีเวลาเหลือ เพื่อตามหาความสมบูรณ์แบบที่ถูกใจ

คืนหนึ่ง ชื่อ ‘Talismano’ ขึ้นเต็มจอ เจ้าของร้านหนังสือเล็ก รูปโปรไฟล์เบลอเล็กน้อย รอยยิ้มเก้ ๆ กัง ๆ ข้อความว่า “ชอบปั๊มตราหนังสือ ถ้าคุณมา เดี๋ยวทำตราพิเศษให้” เธอมองผ่านความไม่คมชัดไปยังเล็บที่มีคราบหมึก เสื้อลินินยับตรงข้อศอก ป้ายราคาที่ลายมือเอียงนิดเดียว แต่โครงหน้าเขาคล้าย Kairos อย่างเหลือเชื่อ หากว่าเป็นญาติผู้น้องเธอก็คงเชื่อ เธอสูดลมหายใจยาว นึกถึงความว่างเปล่าหลัง Kairos แล้วแตะ “จับคู่” ก่อนวงแหวนเวลาจะสิ้นสุดลง

เรื่องมาต่อที่บ่ายวันเสาร์ในร้านกาแฟ ตราปั๊มวงกลมสีฟ้าอ่อนอยู่บนมุมหนังสือที่เขายื่นมาให้ เธอวางโทรศัพท์คว่ำ

“ถ้าเป็นหนังสือที่คุณชอบมาก ๆ คุณจะปั๊มตรงไหน” เขาถาม เธอไม่ตอบ เพราะไม่ได้ยิน ใจเธอลอยวาดภาพในหัว เธอดึงสติกลับมา เธอมองตัวปั๊มวงกลมที่มีตัวหนังสือวิ่งวนเป็นโค้งรอบ ex libris โค้งบน M1r4ge โค้งล่าง

เธอแตะไอน้ำที่ขอบแก้ว ลากเป็นเส้นโค้งรับกับมุมปากของเขา ขยับปลายนิ้วเพิ่มองศาเล็กน้อย แล้วหยุดนิ่งครู่หนึ่ง ก่อนหัวเราะกลบความเงียบ เขาหัวเราะตาม ขอบแก้วสั่นระริก คางมีเส้นแผลบาง ๆ เอียงซ้ายเล็กน้อย เวลาเขายิ้มผิวบริเวณนั้นตึงขึ้นนิดหน่อย เธอกางสมุดโน้ตให้แบน บันทึกอย่างเชี่ยวชาญ “ฐานปีกจมูก −2 มม., กระจับปาก +1.5 มม.” แล้ววงกลมจุดเล็ก ๆ ตรงคาง

หลังเคาน์เตอร์มีโปสการ์ดรูปภูเขา มุมภาพมีตัวอักษรเล็ก ๆ ซึ่งจากตรงนี้อ่านไม่ออก เธอไม่ลุกไปดู ไม่ใช่เพราะกลัว แต่เพราะตอนนี้มีคนตรงหน้าที่ต้องฟังให้จบประโยค

เธอไม่แน่ใจว่า Talismano คือคนที่ใช่ แต่ในมือเธอ แก้วกาแฟอุ่นกำลังดี น้ำหนักหนังสือพอเหมาะ และความเงียบระหว่างกันก็กำลังพอดี

ก่อนลุก เธอเก็บสมุดโน้ตเข้ากระเป๋าเสื้อคลุม ขณะเดินออก นิ้วหัวแม่มือคลึงฝาปากกาเมจิกโดยไม่รู้ตัว คืนนั้น เธอเปิดตารางงานคลินิก เพิ่มบันทึกใหม่ “ปรึกษา รอยคาง (Talismano)” แนบไฟล์อ้างอิง Kairos_sketch.jpg แล้วอัปโหลดเอกสาร consent_ref.pdf ว่างเปล่าไว้ในโฟลเดอร์เดียวกัน เพื่อความเป็นระเบียบ เธอพิมพ์หมายเหตุ: “Template: K / Project K — complimentary: ฐานปีกจมูก −2 มม., กระจับปาก +1.5 มม.”

เธอไม่ต้องการปุ่มย้อนกลับ หากสิ่งที่หายไป สามารถกลับมาปรากฏบนใบหน้าที่อยู่ตรงหน้าได้ด้วยตัวเธอเอง